FIRE is niets voor mij

‘Houden van’. Mijn zomer stond in het teken van het ‘houden van’. Ik hou van mijn partner, met wie ik in juli in het huwelijksbootje trad. Ik hou van reizen, wat we gelukkig weer een beetje hebben kunnen doen. En ik hou ook van mijn aandelen, maar misschien een beetje te veel?

Ik heb de voorbije weken met gemengd gevoel gekeken naar mijn portefeuille. Ik vind het stuk voor stuk prachtige eigendommen. Het zijn bedrijven waar toekomst in zit. Toch begin ik me soms vragen te stellen over mijn ‘buy and hold’-strategie, die door sommigen ook wel eens de ‘buy and hope’-illusie wordt genoemd.

Toen de hemel openbrak en het water naar beneden gutste in de maand juli kon ik wel raden dat dat voor mijn Ageas-aandelen geen goede zaak ging zijn. Achteraf gezien had ik mijn aandelen op dat moment perfect kunnen verkopen en even later terug aankopen aan een veel lagere prijs. Ik had immers al een heel mooi resultaat behaald. Ik wist het en toch deed ik het niet. Maar waarom? Heb ik in het afgelopen jaar een soort emotionele band gekregen met mijn portefeuille? Ik ben er zeker van dat het aandeel zal herstellen en verder zal stijgen, maar waarom niet eventjes winst nemen? Een psycholoog zal mijn gedrag misschien kunnen verklaren, maar ik alvast niet. Wijsheid komt met de jaren zeggen ze. Ik heb er gelukkig nog wel wat te gaan.

Ik wil er in de toekomst wel aandachtiger voor zijn, zodat ik niet met een roze bril naar mijn eigen portefeuille begin te kijken en tunnelvisie krijg. Beleggen is voor mij immers geen hobby meer. Het is een groot deel van mijn toekomstvisie geworden, mijn appeltje voor de dorst van later. Zeker nu, wanneer ik zelfs op mainstream media om de oren word geslagen met artikelen over FIRE (Financial Independence, Retire Early, red.).

Niet dat ik van plan ben om vervroegd met pensioen te gaan. Ik doe mijn job echt heel erg graag en zie een mooie toekomst voor mezelf bij mijn werkgever. Maar het idee is wel heel fijn. Ik heb wel na het lezen van te veel artikels nog steeds geen idee of het realistisch is voor mij. Dit wetende dat ik moeite heb met het beperken van mijn uitgaven én wetende dat ik nog een paar kinderen ter wereld wil brengen die ik graag alle kansen wil geven. Van sport, studeren in het buitenland, tot het meegeven van een mooie buffer wanneer ze zelf een huis willen kopen. Met andere woorden, het zal al een heel mooi rendement moeten zijn als we ermee willen rondkomen.

Tot ik de magische formule voor mezelf heb uitgevist, spaar ik gewoon zoveel ik kan en probeer ik mijn kapitaal te doen groeien. Voorlopig kan ik enkel hopen dat wanneer er een dag komt dat ik niet meer met plezier ga werken, ik dat ook effectief niet meer hoef te doen. Maar eerlijk gezegd kan ik me dat niet inbeelden. Gelukkig.

In mijn vorige column had ik mijn wishlist voor toekomstige aankopen kenbaar gemaakt. Helaas heb ik er nog niets van kunnen kopen. Sofina en Lotus doen het te goed en ik heb nog geen goed moment gevonden om te kopen. Lotus is zelfs zo waanzinnig duur geworden, dat ik nog een meesterzet moet bekokstoven om genoeg cash te genereren om 1 aandeel te kunnen betalen. Bovendien gaan we binnen 3 weken op huwelijksreis en hebben we een citytrip naar Londen geboekt in december.

Omdat ik de ‘top 10 gratis dingen om te doen’-fase van citytrippen ondertussen wel ontgroeid ben, en ik de duurste tickets voor het Royal Opera House niet kan weerstaan, wordt mijn voorgevoel dat FIRE niet voor mij is weggelegd nogal bevestigd.

Eén ding is zeker, sinds corona is leven en reizen er niet goedkoper op geworden. Ik ben benieuwd wat dat nog zal geven. Mijn spaarboek begint er elke dag minder en minder aantrekkelijk uit te zien. Alleszins, de rekeningen voor de trouw zijn betaald, alsook de reizen. Ik heb veel zin om te sparen, te kopen en te verkopen. Ik hou jullie op de hoogte!