In Memoriam: Mevrouw Staelens

Een bijdrage van professor Roland Van der Elst over mevrouw Staelens, stuwende kracht van VFB en voormalig voorzitter.

In beperkte kring en in aanwezigheid van enkele oud-bestuuders werd op 5 juli afscheid genomen van Jeannine Pascal, in onze vereniging beter gekend als mevrouw Staelens, de naam van haar echtgenoot die ondertussen al eerder overleden was maar die in al die jaren dat ze actief was bij de VFB trouw aan haar zijde stond.

We gaan nu terug naar het begin van de jaren '80 in de vorige eeuw waar het uitzonderlijk was dat dames actief met beleggen bezig waren. Onder impuls van veelal wisselagenten en enkele bankkantoren kwamen enkele mensen samen om met de beurs kennis te maken en gezamenlijk, met een beperkte maandelijkse storting, een kapitaaltje bijeen te brengen dat in aandelen belegd werd. Een aantal van die eerste Vlaamse clubs waren aangesloten bij de Fédération Belge des Clubs d'Investissement. Op dat ogenblik had het Franstalig landsgedeelte het voortouw in het beleggen. Alhoewel er ook wel een Nederlandstalige benaming voor de vereniging was heeft het niet lang geduurd of de Vlamingen verwierven hun eigenheid. Dat leidde na enkele jaren tot de oprichting van de vzw Vlaamse Federatie van Beleggingsclubs (VFB) onder leiding van Johan Vets als voorzitter.

Vrij snel heeft het dynamisme en de werkkracht van mevrouw Staelens de bovenhand gehaald en werd zij niet alleen het uithangbord maar door de raad van bestuur, die maandelijks samenkwam, tot voorzitter gekozen. Dat voorzitterschap heeft zij vele jaren uitgeoefend. Verschillende malen trok zij ook naar de jaarlijkse congressen van de overkoepelende wereldorganisatie waarin zij een bestuursfunctie opnam. Vlaanderen reisde ze rond om clubs op te richten. De bedrijfsbezoeken gebeurden onder haar impuls en leiding. Zij is vele jaren de draaischijf geweest die haar dagen wijdde aan VFB en het contact met de leden. Vele jaarlijkse beleggingscongressen heeft ze mee georganiseerd. Met de groei van de Federatie werd op dat vlak een hele weg afgelegd: van de beurs van Antwerpen, over de Antwerpse universiteit via een aantal tussenstations tot het Alpheudsdal in Berchem om te eindigen in de Kinepolis in Antwerpen en de Arena in Gent.

Op een bepaald ogenblik vond ze zelf dat er een aflossing van de wacht moest komen en stelde ze in 1987 zelf een nieuwe voorzitter voor die niet uit beleggerskringen kwam. Dat kon leiden tot nieuwe ideeën en nieuwe inzichten. Ze bleef evenwel lid van de raad van bestuur als ondervoorzitter om later de eerste erebestuurder te worden. Ze bleef evenwel nauwgezet de activiteiten van de VFB volgen. Later als het moeilijk werd om het huishouden te beredderen, en na het overlijden van haar echtgenoot, koos ze ervoor om naar een verzorgingsinstelling te gaan waar ze op 90 jarige leeftijd overleden is. Tot dan was ze trouw abonnent van De Gids voor de Beste Belegger want de VFB heeft ze altijd een warm hart blijven toedragen.

De VFB is haar veel dank verschuldigd en ze zal herinnerd worden als de toegewijde spilfiguur van de eerste decennia van de VFB.

RVdE